Stervende groenvink

 

Wat piep je, vogeltje op de grond

wat heb je voor verdrietje?

Hoor je de stem niet uit de boom,

je moeder roept en ziet je.

Het hele lijfje hijgt en piept

en met gesloten oogen

beantwoordt het als moedeloos

het lokken uit den hoogen.

Ik neem het vogeltje in de hand.

Het spert de bek nog open,

maar nu geluidloos; zou het steeds

nog op zijn moeder hopen?

 

Het gaapt en zwijgt, dan zijgt het moe

ineen en is gestorven.

Het warme lijfje in mijn hand

is slap. Het is gestorven.

Wat stierf het zacht, wat stierf het goed,

het scheen me toe: tevreden.

De oude vogel zwijgt nu ook,

heeft zij verdriet geleden?

 

Ik weet niet of wat sterven is,

al weet ik dat ik moet.

Ik hoop, dat ik zo sterven zal,

zoo vredig en zoo zoet.

Ook wij gevoelen ons niet thuis,

beneden op de aarde.

De stem die ons naar boven roept

heeft voor ons grooter waarde

dan alles wat gemeten wordt

in maten of getallen:

wij zijn als kleine vogeltjes,

uit 't hooge nest gevallen.

 

© Hendrik Uittien, 6 juli 1942